هم اکنون عضو شبکه تلگرام رجانیوز شوید
نان‌خور ابتذال/ اعلام وفاداری کارگردان و تهیه‌کننده ارزشی به جریان تخریب دهه شصت و نیروهای انقلابی
گروه فرهنگ-رجانیوز: «آنتیک» سومین اثر بلند هادی ناییجی است که فضای متفاوت‌تری نسبت به دیگر آثار این کارگردان دارد. «آنتیک» یک فیلم کمدی است و برخلاف انتظار از این کارگردان از همان قواعد کمدی‌های تجاری پیروی کرده و در مواردی گوی سبقت را در ابتذال از موارد مشابه خود ربوده است. علاوه بر تیکه‌های جنسی عریان و الفاظ رکیک، این کارگردان ارزشی در ۱۰۰ دقیقه ابتدائی فیلم عقاید مردم را خرافی، ساختگی و بافته افراد مزور و منفعت‌طلب نشان می‌دهد، به طوری که وقتی او در دقایق پایانی فیلم می‌خواهد میان عقاید راستین و عقاید ساختگی مردم مرزبندی کند، این اتفاق رخ نمی‌دهد و تردیدی که در ذهن مردم ایجاد شده از بین نمی‌رود.
به گزارش رجانیوز، هادی ناییجی پس از دو فیلم «حق سکوت» و «هیهات» که درونمایه ارزشی داشت، پس از گذشت هشت سال بار دیگر به روی پرده بازگشت. «آنتیک» سومین ساخته ناییجی است که فضای متفاوت‌تری نسبت به فیلم‌های قبلی او دارد و در ژانر کمدی به تولید رسیده است. محمود بابایی تهیه‌کننده «آنتیک» نیز تهیه‌کنندگی اثر فاخری مانند «بدون قرار قبلی» را در کارنامه دارد. در ابتدا به نظر می‌رسید که حضور ناییجی و بابایی به عنوان دو رکن مهم در «آنتیک»، می‌تواند این فیلم کمدی را از فیلم‌های مبتذل گیشه‌ای متفاوت کند اما زهی خیال باطل.
«آنتیک» یک کمدی اجتماعی است که می‌خواهد در قالب طنز پیام خود را به مخاطب منتقل کند اما نه تنها از قواعد کمدی‌های سخیف تجاری روی پرده پیروی می‌کند بلکه حتی از آن هم پا را فراتر می‌گذارد و فصل جدیدی از ابتذال را در سینما باز می‌کند. شوخی‌های دوپهلو که در فیلم‌های طنز تجاری رایج است در این فیلم جای خود را به الفاظ رکیک و تیکه‌های جنسی مستقیم می‌دهد و فیلم از این جهت در ابتذال گوی سبقت را از فیلم‌های مشابه خود می‌رباید.
بازی پژمان جمشیدی دراین فیلم به نوعی کپی، تکرار و بازگشت به عقب محسوب می‌شود و حرفی برای گفتن ندارد و حضور او در این فیلم را با منطق تجاری و گیشه‌ای می‌توان فهم کرد. بازی اغراق‌آمیز پژمان جمشیدی در نقش یک انسان مزور و منافق باورپذیر نیست و به شکل عجیبی در ذوق مخاطب می‌زند. همین نقش می‌توانست به شکل بسیار هنرمندانه‌تری در فیلم وجود داشته باشد و لحظه تحول شخصیت، به لحظه‌ای زیبا، ماندگار و الهام‌بخش تبدیل شود، اما به خاطر ضعف مفرط در کارگردانی و فیلم‌نامه این اتفاق هرگز نمی‌افتد.
فیلم ادعای ضد خرافه بودن دارد اما فی‌الواقع نمی‌توان گفت که سوژه اصلی فیلم خرافه است؛ مسئله اصلی فیلم نفاق، تزویر و جعل است که در بستر دهه شصت اتفاق می‌افتد. «آنتیک» درامتداد پروژه تخریب، تمسخر و ارائه یک تصویر مزورانه از دهه شصت در سینمای ایران گام برمی‌دارد؛ با این تفاوت که این بار یک تهیه‌کننده و کارگردان ارزشی و انقلابی این علم را بلند می‌کنند و به این جریان اعلام وفاداری می‌کنند.
داستان امامزاده‌ای که حاصل تخیلات و بافته‌های یک انسان مزور است در ۱۰۰ دقیقه از فیلم روایت می‌شود و این قصه به شکل عمیقی در اعماق ذهن مخاطب نقش می‌بندد. در آخر فیلم، کارگردان برای آنکه میان مناسک ساختگی و عقاید درست مذهبی مرزبندی کند، از قول پیر روستا مردم را به زیارت امام رضا علیهالسلام دعوت می‌کند. سوال آنجا است که آیا دقایق پایانی این فیلم می‌تواند، فضای مسموم ۱۰۰ دقیقه گذشته را خنثی کند؟ در واقع باید پرسید که این فیلم مردم را نسبت را به امام رضا (ع) مشتاق‌تر می‌کند را آنها را نسبت به امامزاده‌ها بدبین می‌کند؟
انتهای پیام/
