هم اکنون عضو شبکه تلگرام رجانیوز شوید
سه شنبه 19 فروردين 1404 02:36 ساعت
شناسه خبر : 384139
علیرضا فقیهی راد
جنگ در سایه مذاکره!
ترامپ در یادداشت رسمی خود(NSPM) رسما شروط تسلیم و خلع سلاح و از بین بردن تمامی مولفه های قدرت ایران را پیشنهاد داده و بعد از آن هم طی گفتگویی صراحتا اعلام می کند؛ یا بمب یا مذاکره! مذاکره ای که معامله بر سر مولفه های قدرت کشوری باشد، یعنی ابتدا خلع سلاح سپس بمباران.
بازخوانی و مطالعه تطبیقی مذاکرات بقیه کشورها با آمریکا دقیقا ثابت می کند، کشورهایی که با اعتماد به آمریکا به پای میزمذاکره رفتند در انتها نه تنها سایه جنگ بر سرآنها افتاد، بلکه با حمله نظامی آمریکا ساقط شدند. لیبی یکی از مصادیقی است که بازخوانی رفتار و مذاکرات قذافی با آمریکا نشان می دهد که جنگ در سایه مذاکره با آمریکا رخ داده و نه اینکه مذاکره سایه جنگ را دفع کرده باشد.
دولت آمریکا انفجار هواپیمای شرکت هوایی پان آمریکن که منجر به مرگ ۲۵۹ نفر شد را به لیبی منتسب می کند و خواستار تحويل دو مامور امنيتي ليبي می شود. آمریکا پرونده این انفجار که معروف به حادثه لاکربی شد را به شورای امنیت سازمان ملل می برد و ۳ قطعنامه علیه لیبی صادر می کند و فشارها را افزایش می دهد.
آمریکا در ادامه فشارها بر لیبی قانون تحریم ایران و لیبی(ILSA) یا همان قانون داماتو را در کنگره تصویب می کند. سرهنگ قذافی که اقتصادی کاملا وابسته به نفت دارد و تنها با پشتوانه فروش نفت کشور را اداره می کند و تلاشی نیز برای اصلاح امورات داخلی نمی کند، برای حل این معضلات متوسل به کشورهای عربی می شود که با دست رد از طرف آنها مواجه می شود. در همین حین کلينتون سطح تهدیدات را بالاتر می برد: «آنها بايد بدانند که ما هميشه صبور نيستيم. شايد ساده ترين راه براي حل مشکل ميان ما و ليبي حمله نظامي به اين کشور باشد. ولي ترجيح مي دهيم فعلا به آنها فرصت بدهيم.»
نهایتا قذافی مذاکرات پنهان را با سرویس های اطلاعاتی انگلیس و آمریکا شروع می کند. و در اولین اقدام دو فرد مظنون به بمب گذاری را تحویل می دهد و در ازای هرفرد کشته شده در حادثه لاکربی نیز مبلغ ده میلیون دلار می پردازد. هرچند آمریکایی ها این مبلغ را کافی نمی دانند و فشارها را ادامه می دهند اما مذاکرات به از بین بردن سلاح های شیمیایی و تعطیلی فعالیت های هسته ای نیز کشیده می شود و آمریکا در همین حین قانون تحریمی داماتو رو تا پنج سال دیگر تمدید می کند.
قذافی که درون کشورش نفت به عنوان تنها پشتوانه اقتصادی اش دچار تحریم قرار گرفته، بجای اصلاحات درونی بر ادامه مسیر سازش و مذاکره با کشورهای غربی و آمریکا اصرار می ورزد و حال که آمریکا به عراق هم حمله کرده است از ترس اینکه نکند کشور بعدی لیبی باشد ، مذاکرات را گسترش می دهد.
آمریکا در قبال وعده لغو تحریم و به تعبیر بوش ساختن یک اقتصاد مرفه ؛ انهدام تمامی تجهیزات هسته ای، بازرسی نامحدود بازرسان آژانس انرژی اتمی را از لیبی می خواهد تا نهایتا در ۱۹ دسامبر ۲۰۰۳ قذافی کاملا تسلیم می شود و همه درخواست های آمریکا را اجرایی می کند و تاسیسات هسته ای خود را مستقیما به آمریکا منتقل می کند و حتی برد موشک های خود را نیز به ۳۰۰ کیلومتر کاهش می دهد. اما آمریکا به بهانه اینکه اینها تنها قسمتی از برنامه های هسته ای و کشتارجمعی لیبی بوده و با لغو تحریم ها رفتار قذافی معلوم نیست چگونه باشد و مساله حقوق بشر در لیبی برای ما سئوال است و... تحریم های اساسی را لغو نمی کند.
اما داستان ادامه دارد، لیبی که اکنون خلع سلاح شده و فشارهای اقتصادی نیز سرجای خودش است ، پس از ۵ سال، در ۲۰۱۱ آمریکا با متحد همیشگی خود انگلستان، به بهانه بالا گرفتن اعتراضات مردمی در لیبی به‌صورت هوایی به این کشور حمله می کند! انگلستان که زمانی متعهد شده بود از لیبی در صورت حمله نظامی کشوری دیگر دفاع کند، خود در حمله به لیبی تحت عنوان نیروهای ائتلاف یا ناتو حضور می یابد. مسئولان سیاست خارجی انگلیس در همان زمان پا را فراتر گذاشته اعلام کردند تا زمانی‌که ناآرامی‌ها در لیبی ادامه داشته باشد، در این کشور می‌مانند. این‌گونه بود که قذافی همه‌چیز را از دست داد.
قذافی که با سازش و معامله با آمریکا توان نظامی خود را از دست داده و همچنان در زیر فشارهای اقتصادی به سر می برد، با حمله ناتو تمامی زیرساخت های اقتصادی باقی مانده را از هم از دست می دهد. خود قذافی هم در همین حین کشته می شود و این است هزینه سازش! و این است نتیجه مذاکره و اعتماد به آمریکا که جنگ و سقوط را هم در پی دارد.
کاندوليزا رايس وزیر وقت امور خارجه آمریکا مسئله لیبی را نمونه موفق سیاست خارجی آمریکا می خواند و می گوید: «همان طور که سال ۲۰۰۳ نقطه عطف تاریخی برای مردم لیبی بود. سال هاي ديگر نیز می‌تواند نقطه عطفی برای مردم ایران و کره شمالی باشد.» آیا ایران از تجربه لیبی درس خواهد گرفت؟!
انتهای پیام/
