جناب آقای جعفریان استاد تاریخ دانشگاه تهران، در واکنش به سخنان آقای پناهیان مبنی بر نابودی اسرائیل مبتنی بر نص صریح قرآن و نفی «قُرب ظهور» و با مقایسه اندیشه «زمینه‌ساز» امام خمینی با تفکر داعش، در سخنانی کنایه‌وار، بیان داشتند: «داعش هم در شام با مسلمانان سنی‌مذهب همین کار را کرد و می کند. عثمانی ها پانصد سال آرزو می کردند اروپا نابود شود، اما نشد». جناب جحت‌الاسلام؛ «در گذشته و تاریخ ماندید». به آینده بنگرید.

علیرضا پناهیان معتقد است دولت پیرمردان ناشی از معارف و تجویزهای غرب است که هیچ نسبتی با اعتماد دینی و عقلانی ما به جوان‌ها ندارد.

حجت الاسلام پناهیان: خیلی خوب است مردم اینجا سعی دارند یاد این مظلومیت را حفظ کنند چراکه در این سالها تلاش بسیاری شده تا مظلومیت شهدای بوسنی فراموش شود.

حجت الاسلام پناهیان و حجت الاسلام حسینی قمی نسبت به هزینه تراشی‌های مختلف مسئولین به جای تسهیل کردن آن واکنش نشان دادند.

مدیر شکم‌خالی به یک عشق دیگری کار می‌کند. نه اینکه بگویم مدیر گدا گرسنه، نه! مدیر هم حقوقش را بگیرد مثل بقیه، البته نه دویست میلیون تومان! همین حقوق معمولی.

مؤمنان مانند گنه‌کاران با دست‌های خالی به محضر خدا بروند و گنه‌کاران مانند مؤمنان با قلبی مطمئن به محبت و فضل خدا به دعا بپردازند. خدا اگر می‌خواست نبخشد، ما را صدا نمی‌زد و اگر می‌خواست سخت بگیرد، ثواب شب قدر را اینقدر بالا نمی‌برد.

دین کدامیک از اینها را می‌پذیرد؟ بدترین ظلم‌ها به دین این هست که بگوییم دین آمده انسان را از هلاکت نجات دهد و حال آنکه کارکرد اصلی‌اش این نیست، به کل دین که نگاه می‌کنید می‌بیند دین برای این نیست که شما را از هلاکت نجات دهد، اینکه نماز شما را از فحشاء نجات می‌دهد این حداقل اثر نماز است و حال آنکه اثر حداکثری نماز ،«لَذِکْرُ اللَّهِ أَکْبَرُ»(عنکبوت،45) است.

من به تمام دعوت‌های اخلاقی‌ای که نه برای فداکاری برای خداست مشکوک هستم. آنها سپری است که جهاد را از کار بیندازد.

«می‌دانید اگر فرق خود را با شیطان تشخیص دهیم و بتوانیم مقدار فشار او را بر روح خود درک کنیم و موقعیت‌های نفوذ او را درشخصیت خود شناسایی کنیم و حساب بدخواهی‌های او را از بددلی‌های خود جدا کنیم، چقدر راحت‌تر هم توبه می‌کنیم و هم مبارزه با نفس خواهیم کرد؟ اولین اثرش این‌ است که قوّت قلب و اعتمادبه‌نفس پیدا می‌کنیم و می‌فهمیم «بابا ما آن‌قدرها هم که فکر می‌کردیم، بد نیستیم»، و این برای انگیزه بخشیدن به مأیوسان از رحمت حضرت حق بسیار لازم است.»

فکر می‌کنم خدا برای یک رابطۀ عاشقانه از جانب بنده‌اش دلش تنگ شده است. دوست دارد تو هم یک بار به او عاشقانه نگاه کنی. از این‌همه حواس‌پرتی تو خسته شده و می‌خواهد تو به او توجه کنی؛ نه چون به تو و توجهت نیازمند است، چون به تو علاقه دارد و می‌خواهد تو به این وسیله ارزش پیدا کنی. تازه تو هم که دوست او هستی، فقط فراموش کرده‌ای؛ می‌خواهد به یادت بیاورد.

«روزه یک عمل جسمانی است و تقوا یک حالت روحانی. این اثر معنوی از یک عمل مادی چگونه به دست می‌آید؟ نخوردن و نیاشامیدن به عنوان مظاهر مهم روزه چگونه چنین آثار ماندگاری بر جای می‌گذارند؟ طبیعی است نیّت روزۀ ماه رمضان است که به این نخوردن روح می‌دهد و امر خداست که آن را مؤثر قرار می‌دهد. ولی آیا خودِ این نخوردن و نیاشامیدن هم در روح ما اثر می‏گذارد؟»

«یکی از تفاوت‌های نسخه‌های دینی با نسخه‌های دنیایی، برای درمان دردهای انسان، این است که اگر شما مثلاً آثار آنتی‌بیوتیک و آثاری را که مصرف آن در بدن شما دارد، ندانید، صِرف مصرف آنتی‌بیوتیک اثر خود را می‌گذارد و کار خودش را انجام می‌دهد. نیازی به سواد و آگاهی شما ندارد. اگر دارو را بخورید، چه متخصص باشید، چه عامی باشید، دارو کارکرد یکسانی خواهد داشت. اما نسخه‌های دینی این‌جور نیستند. این نسخه‌ها را هرچه بیشتر بفهمیم، و داروهایش را هرچه بیشتر بشناسیم، بیشتر اثر خواهد داشت.»

من خیلی از آدم‌ها را دیدم که خودشان به خودشان می‌گفتند ما آدم‌های درب‌داغونی بودیم، ولی وقتی کتاب همین شهید ابراهیم هادی را خواندیم متحول شدیم!

«مایی که پس از هر غفلت و معصیتی، اولین ضربه‌ای که می‌خوریم این است که فکر می‌کنیم از نظر خدا افتاده‌ایم و او دیگر ما را دوست ندارد و به ما نگاه نمی‌کند؛ و کسی هم نمی‌تواند به‌سادگی ما را متقاعد کند که همیشه خدا نگران ماست و ما را دوست دارد و ما او را هنوز از دست نداده‌ایم، شاید فضای مهمانی بتواند باور ما را نسبت به مهربانی خدا بهتر کند و امید ما را به بهتر شدن بیشتر نماید.»

«اگر میزبان بزرگ و والا مقام باشد و مهمانان بسیار کوچک‌تر از او باشند، مهمانی هنگامۀ فروتنی و تواضع میزبان است. لحظۀ فرود آمدن میزبان بلندمرتبه در برابر مهمانان، صحنه‌ای به یاد ماندنی و دوست داشتنی است. مهمانِ بزرگان شدن، بزرگی می‌آورد و حقارت‌ها را از روح انسان بیرون می‌کند. همان احساس حقارتی که مایۀ همۀ اسارت‌هاست....

«شهر خدا فرصتی است که وقتی نسیم ملایمش می‌آید و تو را در برمی‌گیرد، فکر می‌کنی برای همیشه با تو خواهد بود، ولی به ناگاه مانند یک رؤیا تو را تنها می‌گذارد و می‌رود و تنها خیال روی ماهش باقی می‌ماند و در روزمرّگی‌ها پنهان می‌شود. شب وصالش بسیار کوتاه است و روز فراقش بس طولانی...»

همچنان که در آغاز، چیزی به نام جدید بودن می‌آید و یک طراوتی را در انسان ایجاد می‌کند، در ادامه هم چیزی به نام «اُنس» می‌آید و یک حلاوت دیگری در کام انسان می‌نشاند. و البته حلاوتی که در اثر اُنس پدید می‌آید، بسیار عمیق‌تر است از شیرینی‌ای که در اثر تازگی یک امر در دل انسان ایجاد می‌شود. منتها برای تداوم شیرینی ابتدایی و رساندن آن به آستانۀ اُنس، باید کمی در میانۀ راه به خود سختی داد و در مقابل بی‌میلی‌ها مقاومت کرد.

«البته باید از تعبیر «ضیافت» متوجه برخی وجوه صعوبت و سختی ماه رمضان شده باشیم. چون انسان در ضیافت، هرچند پُر موهبت هم باشد، نمی‌تواند به راحتی خانۀ خودش باشد و به دلیل مؤدب بودن، نسبت به وقتی که در خانۀ خودش هست معذّب‌تر است. آدم در مهمانی هرچه هم به او خوش بگذرد نمی‌تواند هر رفتاری که دلش می‌خواهد انجام دهد و بسته به درجۀ اهمیت و ابهّت مهمانی، بیش از آنکه به فکر راحتی خود باشد در اندیشۀ بهره برداری است.»

استاد حوزه و دانشگاه خاطر نشان کرد: اگر آمریکا این همه حمایت از جنایتکاران نمی‌کردند به این سادگی نمی‌شد مرگ بر آمریکا گفت. انگلیس خبیث وقتی رسماً می‌گوید باید از تروریست‌های سوریه حمایت کنیم و از چه کسی در این انتخابات حمایت می‌کند. امتحان سخت در آخرالزمان نداریم، خیلی آسان است. امتحانات آخرالزمان سخت است و خیلی‌ها ریزش می‌کنند ولی با امکانات زیاد ریز می‌کنند.

حالا مردم ایران هم بلند شوند بروند پشت مرزها -البته من اصلا دعوت نمی‌کنم- ولی فوقش راه نبود، میگه «یا اباعبدالله من تا مرز آمدم.» توی خونه‌اش نشسته، میگه آیا راه باز میشه؟ بگذار التماست کنند، بگویند نیا. اگر تا لب مرز رفتی، راه باز نبود، بگو: «آقا من آمدم، راه نبود، برگشتم. ما 200 هزار شهید پشت مرزها دادیم، راه نبود، در پشت مرز به شهادت رسید و روی زمین افتاد.

زیاد توصیه نمی‌شود آقایان خانواده‌ها را برای پیاده‌روی اربعین بیاورند. حضور خانم‌ها در پیاده‌روی اربعین در اولویت نیست؛ ازدحام هست، اذیت می‌شوند. مگر اینکه به شدت بتوانند مراقبت کنند. ولی هر چه بیشتر این سفر اربعین بتواند با حضور بیشتر مردان باشد بهتر است، اگر چه خانم‌ها هم دل دارند و احساس وظیفه می‌کنند و حضورشان هم خیلی از اوقات مفید است، ولی اگر کنترل نشود، به‌طور طبیعی که غلبۀ حضور خانم‌ها در مجالس معنوی بالاتر است، دوباره این غلبه در آنجا هم اتفاق خواهد افتاد. خانم‌ها فراغت بیشتری هم دارند، و اگر کاروان‌ها اولویت را به حضور آقایان ندهند، ممکن است اکثراً خانم‌ها شرکت کنند و این از جهات مختلف به مصلحت نیست.

اربعین مجلس روضه‌ای است که خود امام حسین(ع) برگزار کرده. شما باور می‌کنید که کسی هیئت‌داری کند، ولی برای اربعین کاری انجام ندهد؟! چون یک‌دفعه‌ای این سؤال پیش می‌آید که «اصلاً او برای چه هیات‌‌داری می‌کند؟» شما باورتان می‌آید کسی در طول سال برای امام حسین(ع) نذری بدهد، اما برای اربعین خرج نکند؟! اصلاً باور می‌کنید یک چنین افرادی موجود باشند، چون غفلت به این عظمت اصلاً امکان ندارد! اربعین درِ خانۀ تک تک ما را زده است.

آنها هیچ‌وقت نمی‌توانند در جهان ملت‌هایی را تحریک کنند که این ملت‌ها بخواهند علیه انقلاب اسلامی ایران-و امروز علیه انقلاب اسلامی جهان- شعار بدهند. این ما هستیم که همۀ ملت‌های جهان را علیه آنها به شعار دادن وادار کرده‌ایم. این قدرت ما را می‌رساند که با یک شعار «مرگ بر آمریکا» به آنها ضربه می‌زنیم و آنها در اوج ضعف قرار دارند.

امام باقر(ع) می‌فرماید: هر مؤمنی که سه روز با یک مؤمن دیگری قهر کند، من از هر دوی آنها بیزار هستم. پرسیدند: خُب آن فرد ظالم که قهر کرده، تکلیفش معلوم است، ولی آن دیگری که مظلوم است و گناهی ندارد، چه؟ چرا از او هم بیزار هستید؟! او که تقصیری ندارد! حضرت فرمود...

مشکل ما در ایمان هم نیست؛ همین مقدار ایمانی که داریم، کافی است. ما به چه چیزی ایمان نداریم؟ به خدا؟ به معاد؟ به وحی و نبوت؟ همین‌مقدار ایمانی که داریم، کافی است. درست است که هنوز یقین‌مان آن‌قدر نشده که ما را وادار کند که جلو برویم، اما نباید چنین انتظاری داشته باشیم. نباید انتظار داشته باشیم که اول یقین ما عین یقین عرفا بشود، و بعد جلو برویم! پس تا آن موقع چگونه می‌خواهیم حرکت کنیم؟!

هدف عالی برای زندگی چیزی جز لقاء الله نیست، ولی تو باید با تفکر خودت به این هدف برسی. حتی اگر تمام 124هزار پیغمبر بیایند و به تو بگویند که «هدف این است» تا وقتی که خودت فکر نکنی و به آن نرسی، فایده ندارد. چشمه باید از خودش آب داشته باشد! هر کسی در هر زمینه‌ای کم آورده بود، می‌توان به او گفت که «تو کم فکر می‌کنی». مثلاً اگر کسی گفت: «من عاشق خدا نیستم» یا «من به دنیا علاقه دارم» یا «غفلت مرا می‌گیرد» یا «انگیزۀ کارهای بزرگ خوب ندارم» می‌توان به او گفت: «تو کم فکر می‌کنی»

هدف ما رسیدن به ملاقات خدا در بهترین وضعیت است. ما می‌توانیم سطح این ملاقات را برای خودمان تعیین کنیم. ما می‌توانیم کیفیت این ملاقات را افزایش دهیم. ما می‌توانیم این ملاقات را در بهترین شرایط انجام دهیم. ما می‌توانیم مشتاق این ملاقات بشویم. تو اگر فکر کنی، به این هدف می‌رسی و بعد اگر فکر کنی، عاشق این هدف خواهی شد. اگر به یاد این هدف باشی، مشتاقش خواهی شد؛ همه‌اش دست خودت است. پس سرِ خودت را-با چیزهای دیگر-شلوغ نکن؛ آرام باش.

اگر یک آدم باشخصیت دیدید، او را به دین دعوت کنید. اگر گفت که «من از این چیزها خوشم نمی‌آید» حتماً برایش سوء تفاهم شده است. لذا باید سوء تفاهم‌های او را برطرف کنید. یک آدم باشخصیت، آدم مناسبی برای دیندار شدن است. ما باید دین را طوری معرفی کنیم که تمام آدم‌های باشخصیتِ عالم جذب دین شوند.

ائمۀ هدی(ع) و اولیاء خدا بیشترین گریه‌های‌شان به‌خاطر رفتار بد نبوده است، بلکه به‌خاطر عشق‌بازی با هدف بوده است. مدام به آن نقطه‌ای که می‌خواهند به آن برسند، توجه می‌کنند. ولی ما فقط جلوی پای خودمان را می‌بینیم و زیاد به هدف توجه نمی‌کنیم... زندگی کردن بدون نیت ، ولنگاری می‌آورد و در جریان زندگی آدم را نابود می‌کند. کسی که رها و بی‌هدف باشد، یا هدف داشته باشد اما به اهداف بلندش زیاد نگاه نکند و کارهایش ربطی به اهداف بلندش نداشته باشد، زندگی‌اش خوش و خرّم نخواهد شد.

برخی می‌گویند: «این حرف‌های شما دربارۀ زندگی بهتر موجب می‌شود که جوان‌ها دنبال مال دنیا و ثروت بروند!» خُب بروند؛ چه اشکالی دارد که جوان‌های ما با کار و تلاش خودشان، ثروتمند شوند؟! مگر ثروتمند شدن گناه است؟! مگر وظیفۀ شرعی‌شان نیست؟ امیرالمؤمنین(ع) در آن سال‌هایی که مشغول باغداری بودند، دارایی‌هایشان بسیار فراوان بود، به‌طوری که نقل کرده‌اند زکات اموالشان بیش از چهل هزار دینار می‌شد. این سبک اعتراض‌ها نسبت به بحث زندگی، سخیف و «حسن بصری‌مآبانه» است.

این شیوه از مبارزه در آیات قرآن تصریح شده است، خداوند می‌فرماید: «وَ جادِلْهُمْ بِالَّتي‏ هِيَ أَحْسَنُ»(نحل/125) یعنی اگر می‌توانی با آنها مجادله کن؛ آن‌هم مجادله به شیوۀ بهتر. این مجادله یعنی اینکه به طرف مقابل بگویی: «تو چه چیزی را قبول داری؟ هر چیزی را قبول داری، از همان‌جا شروع می‌کنیم.» نه اینکه بگویی: «من اینها را قبول دارم و تو آنها را قبول داری، پس بیا با هم بجنگیم!» بلکه معنایش این است که بگوییم: «تو کدام طرف ایستاده‌ای؟ من هم می‌آیم و همان‌طرف می‌ایستم و همان‌طوری که تو نگاه می‌کنی، نگاه می‌کنم.» در این صورت هم همدلی بیشتر می‌شود و هم همزبانی. ضمن اینکه بددلی پیش نمی‌آید و ناهمزبانی‌ها هم از بین می‌رود.

وقتی که موضوع مذاکره در مقابل دشمن پیش می‌آید، در مقام بحث های سیاسی داخلی نباید باشیم باید با ادبیاتی که چنین سوءتفاهمی را متبادر کند، عمل نکرد. باید با یک ادبیات همدلانه برای دفاع از منافع ملی جلو رفت.

پناهیان با تأکید بر ناکارآمد بودن دعوت به اخلاق گفت: حکمت امر ولایت در دین ما اینگونه است که همه امور دینی، از عبادت و تقوا گرفته تا مروت و نیکی و دعوت به امور خوب، همگی «فرع دعوت به ولایت» هستند.

رسول خدا(ص)فرمود: «من یمنی هستم؛ أَنَا یَمَانِیٌّ»؛ هر جوان مؤمن انقلابی در هرجای دنیا به تأسّی از رسول خدا(ص) برسینه‌اش بنویس

کارشناس مسائل مهدویت، ظهور را فرآیندی مرحله‌ای و تدریجی توصیف کرد و با بیان اینکه همه این مقدمات یک شبه اتفاق نمی افتد، گفت: هر چه جلوتر می رویم، انکار نزدیک بودن ظهور سخت تر از گذشته می شود.

ما با این قدرت از آمریکای ضعیف تقاضای کمک کنیم؟ خیر، ماباید برای آن ها شرط بگذاریم. ما می توانیم ادعا کنیم. آنان باید مذاکره کنند و بخواهند که اسراییل را دیر نابود کنیم. دنیا برعکس شده است. فقط چون سیاسیون ما نمی خواهند به قدرت ما نگاه کنند. حزب الله مزارع شعبا اسراییل را زدند و اسراییل رسما اعلام کرد نمی خواهم انتقام بگیرم. این اتفاق برای اولین بار در تاریخ رخ داد. این نیاز به عقل ندارد، فقط گوش می خواهد.