تحقق عینیِ خداپرستی، وابسته به «آیات» است/ انقلاب حضرت امام، «آیه»ای است که قدرت خدا را نشان می‌دهد و قدرتِ دستگاه ابلیس را به چالش می‌کشد

هنگامی که از انقلاب اسلامی ایران به عنوان یک آیه و معجزه‌ الهی یاد شود، این پرسش را به همراه خواهد داشت که مگر تحقق معجزات، حاصل ارتباط بین پیامبر یا امام معصوم با خدای متعال نیست؟! پس چگونه می‌توان انقلاب اسلامی را ـ که در دوران غیبت حضرت ولی‌عصر به پیروزی رسیده و توسط انسان‌های غیرمعصوم پدید آمده ـ  یک معجزه دانست؟!

برای پاسخ به این سوال لازم است تعریف «خداپرستی» بر مبنای فرهنگ انبیاء و مجموعه‌ی آیات و روایات و معارف الهی مشخص شود. به نظر می‌رسد بنابر فرهنگ قرآن، ایمان و اعتقاد به خدا و تسلیم‌شدن در برابر اراده‌ی او نه از طریق ارتباط مستقیم با خدا بلکه به واسطه‌ی «آیات الهی» محقق می‌شود. در واقع امّت‌ها و جوامع هنگامی می‌توانند ایمان بیاورند که جریان مشیت الهی و تصرف او را مشاهده کنند و از این آثار عینی، به وجود خدای متعال پی ببرند. یعنی در شرایطی که مردم در زندگی اجتماعی خود تحت سلطه‌ی کفار و ظلمه قرار گرفته‌اند، آیه و معجزه حقیقتی است که قدرت خدای متعال را نشان می‌دهد و قدرتِ دستگاه ابلیس را به چالش می‌کشد و ائمّه‌ی کفر و ضلالت را در مقابل چشم همگان به عجز می‌رساند و اتمام حجت می‌کند.

در واقع تحقق عینیِ خداپرستی، وابسته به آیات است و لذا همان‌طور که خداپرستی تعطیل‌بَردار نیست، جریان آیات الهی نیز توقف‌پذیر نخواهد بود و همان‌گونه که حیله‌های دستگاه ابلیس چه در دوران حضور و چه در دوران غیبت ادامه دارد و تنوّع می‌یابد، افشاء این حیله‌ها و نجات بندگان از گمراهی و نشان‌دادن قدرت الهی در به عجز رساندنِ اهل طغیان باید امروز نیز تداوم داشته باشد که سنّت خدای متعال برای انجام این مهمّ، جریان آیات و معجزات است.

 بنابراین در دوران غیبت، این علمای شیعه هستند که با رهبری امّت محمّد و آل‌محمّد و حفاظت از اعتقادات آنان، ظرفی برای نزول آیات الهی قرار می‌گیرند و احادیثی همانند «علماء امتی افضل من انبیاء بنی‌اسرائیل» بر همین اساس تحلیل می‌شوند. پس مباحث اعتقادی و کلامی نباید به بحث‌های «عقل نظری» منحصر شود بلکه اعتقادات شیعه باید بر مبنای «عقل عملی»[1] استوار گردد تا خداپرستی و توحید به صورت عینی و کاربردی و در «درگیری با کفر و نفاق برای اقامه‌ی کلمه‌ی حق» تعریف شود. در این صورت است که مبنایی برای تعریف از «امّت اسلامی، حکومت دینی و تمدّن الهی» ارائه شده و زمینه برای فهم عمیق از رشد و تکاملی که انقلاب اسلامی برای فرهنگ شیعه به ارمغان آورده، فراهم می‌آید.