یادبود صدها هزار مسلمان بوسنی که قتل عام شدند+ تصاویر تکان‌دهنده

جنگ صرب‌ها علیه بوسنی هرزگوین، فقط یک جنگ ملی و بر سر خاک نبود، بلکه با هدف و تلاش برای از بین بردن مسلمانان و تعهد بر نسل‌کشی انجام گرفت. لذا فقط ۴۰۰۰۰ نفر (غیر نظامی) در سربرنیتسا هدف قرار گرفته و یک جا کشته شدند. جرم آنها فقط هویت اسلامی آنان بود.

پس از فروپاشی یوگسلاوی، جمهوری بوسنی و هرزگوین، در پی همه‌پرسی استقلال انجام‌گرفته در سال ۱۹۹۲، اعلام موجودیت کرد. این اتفاق، آغازگر جنگ‌های بوسنی بود. همه‌پرسی استقلال، توسط صرب‌های بوسنی تحریم شد و با مشارکت ۶۷٪ مردم، ۹۸٪ رأی‌دهندگان به استقلال بوسنی و هرزگوین رأی دادند.

به گزارش رجانیوز، صرب‌های بوسنی، که از جانب صربستان و مونته‌نگروی همسایه حمایت می‌شدند، جمهوری صرب بوسنی را تشکیل داده و به قصد تجزیه جمهوری در طول خطوط قومیتی و پیوند دادن نواحی صرب‌نشین برای تشکیل «صربستان بزرگ»، حمله مسلحانه کردند که این جنگ موجب کشته شدن صدها هزار نفر از مردم مسلمان بوسنی شد.

بنا بر همین گزارش در این جنگ برای اولین بار تجاوز به زنان و حتی دختران خردسال و کشتار کودکان، به عنوان یک تاکتیک نظامی برای پیروزی قلمداد شد.

بنا بر گزارشات مستند در سازمان ملل: در جنگ صرب‌ها علیه بوسنی، بیش از ۳۰۰ هزار غیرنظامی کشته و هزاران زن مورد تجاوز قرار گرفت.

بنا بر همین مستندات، در کشتار جولای ۱۹۹۵، بیش از ۸۰۰۰ غیر نظامی بوسنیایی (مسلمان) که اغلب آنان را پیرمردان و جوانان تشکیل می‌دادند، در داخل و اطراف شهر سربرنیتسا توسط یگان نظامی «Srpska (VRS) » به فرماندهی ژنرال راتکو ملادیچ (Ratko Mladić ) قتل عام شدند. و دبیر کل سازمان آن را بدترین و وحشتناک‌ترین قتل عام در دنیا، پس از جنگ جهانی دوم خواند.

البته طبق اسناد به دست آمده، در این کشتار جمعی مسلمانان، شبهه‌ نظامیان صرب به نام گروه «عقرب» و نیز برخی از نیروهای نظامی یونانی (داوطلب)، ارتش صرب را یاری می‌کردند.

به گزارش انجمن حمایت از زنان صدمه دیده در جنگ بوسنی، تا کنون پرونده ۲۵۰۰۰ زن آسیب‌ دیده به سازمان ملل ارائه شده است.

در سال ۲۰۰۴ و در طی برگزاری دادگاه جنایات جنگی، قاضی (Prosecutor v. Krstić ) تصریح کرد: ۲۵۰۰۰ تا ۳۰۰۰۰ زن و کودک بوسنایی (مسلمان) را به انتقال اجباری واداشته‌اند و تعداد کثیری از آنان در طی انتقال مورد تجاوز و قتل عام قرار داده‌اند و شواهد دال بر کشتار هدفمند و سازماندهی شده‌ است. (شماره پرونده و پاراگراف: Case No. IT-98-33, 19 April 2004, Para. 33 ).

به گزارش قاضی تجدید نظر، تئودور مورن (Theodor Meron ): اکثریت قریب به اتفاق کشته‌شدگان را مردان بزرگسال و پسران نوجوان تشکیل می‌دادند. پسران زیر ۱۵ سال و مردان بالای ۶۵ سال. و البته طبق گزارشات زنان و حتی نوزادان بسیاری در میان اجساد یافت شده وجود داشتند. (BalkanInsight ).

هم چنین کمیسیون فدرال بوسنی موفق شده است تا فهرستی از ۸۳۷۳ نفر مفقود تهیه نماید که حدود ۵۰۰ نفر آنها زیر ۱۸ سال بوده‌ و تعداد بسیاری از آنها زنان و دختران هستند. (Federal Commission for Missing Persons; “Preliminary List of Missing and Killed in Srebrenica”; 2005 ).

تعداد ۶۵۹۴ قربانی غیر نظامی دیگر از طریق آزمایشات DNA که بر روی قطعات به دست آمده در گورستان‌های دسته‌جمعی انجام گرفته شناسایی شده‌اند و هزاران نفر دیگر هنوز ناشناس باقی مانده‌اند که همگی غیر نظامی و تعداد بسیاری از آنان زنان، کودکان و نوجوانان زیر ۱۵ سال می‌باشند.

به استناد (Writ of summons (4 June 2007), the Dutch law firm Van Diepen Van der Kroef Advocaten ) به گزارش شاهدان عینی، سربازان و شبه‌نظامیان صرب گاهی یک منطقه را هدف قرار داده و با حمله به‌ آن منطقه، مردان و پسران را کشته و یا می‌ربودند و سپس زنان را مورد تجاوز قرار داده و می‌کشتند. بارها شکم زن باردار را باچاقو دریده و طفل او را با دست خارج کرده و مقابل چشمش و حتی چشم دیگران سر ‌بریدند.

به همین سند و گواهی شاهد عینی، مادری را دیدم که از ترس به گوشه‌‌ای خزیده بود و سر فرزند خردسال پسرش را که گریه می‌کرد روی پایش قرار داده بود. سرباز صرب آمد و به او گفت: صدای این را خفه کن و چون گریه پسر بچه قطع نشد، او را در آغوش مادرش سر برید و سر بریده را روی چاقو گرفت و به سایرین نشان داد. تأسف‌آورتر و رقت‌انگیزتر آن که بسیاری از شاهدان در دادگاه‌ها و گزارشات خود شهادت دادند که قتل‌ها، جنایات، تجاوزات و بچه‌کشی بسیاری مقابل چشم نظامیان هلندی (اعزامی سازمان ملل جهت کنترل آتش بس) اتفاق می‌افتاد و آنها در حالی که گاه ۵ یا ۶ متر بیشتر فاصله نداشتند، فقط نگاه می‌کردند و قدم می‌زدند.

مدیر «انجمن زنان خسارت دیده جنگ بوسنی» در سال ۲۰۰۱ در دادگاه اظهار داشت که نه تنها بسیاری از جانیان و متجاوزان به زنان و کودکان در سطح جامعه آزادانه می‌گردند، بلکه در مشاغل حساسی چون اداره پلیس یا آموزش و پرورش و … به کار گرفته شده‌اند!